هدف: این پژوهش با هدف تعیین میزان اثربخشی رواندرمانی مثبتگرا بر کاهش افسردگی و افزایش رضایت زناشویی زنان افسرده انجام شد. روش: روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه گواه و جامعه آماری کلیه زنان متاهل مراجعهکننده به خانههای سلامت منطقه 5 شهر تهران در تابستان 1392 به تعداد 72 نفر بود. پس از غربالگری از میان آنها 30 نفر انتخاب و بهصورت تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و گواه گمارده شد، در حین درمان به علت ریزش نمونه پژوهش به 22 نفر کاهش یافت. ابزار پژوهش آزمون افسردگی بک، وارد، مندلسون، موک و ارباف (1961) و آزمون رضایت زناشویی انریچ ساخت اولسون، دراکمن و فورنیر (1993) بود. رواندرمانی مثبتگرا در 8 جلسه 2 ساعته در هفته یکبار در گروه آزمایشی برگزار و برای تحلیل دادهها از تحلیل کوواریانس و تحلیل واریانس اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. یافتهها: نتایج حاکی از تاثیر معنی‌دار رواندرمانی مثبت گرا در کاهش افسردگی و افزایش سطح رضایت زناشویی و نیز موید ثبات این رواندرمانی در مرحله پیگیری بود. نتیجهگیری: در حوزه درمان با تاکید بر لزوم استفاده از درمانهای روانشناختی جدید و موثر، میتوان از رواندرمانی مثبتگرا با توجه به ماهیت و کاردکرد آن برای درمان اختلالهای بالینی بهطور انفرادی و گروهی استفاده کرد.
انجمن روان‌شناسی آمریکا. (1389). متن تجدید نظر شده راهنمای تشخیصی و آماری اختلالهای روانی، ترجمه محمدرضا. نیکخو.، و هامایاک. آوادیس یانس. تهران: نشر سخن. (تاریخ انتشار به زبان اصلی، 2000).
براتی‌سده، فرید. (1388). اثربخشی مداخله‌های روان‌شناسی مثبتگرا جهت افزایش نشاط، خشنودی از زندگی، معنی‌داری زندگی و کاهش افسردگی: تدوین مدلی برای اقدام. رساله دکتری روان‌شناسی، دانشکده روان‌شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبایی.
بقان‌آبادی، مصطفی.، حسن‌آبادی، حسین.، و اصغری نکاح، محسن. (1390). تاثیر زوج درمانی مثبت-نگر بر امیدواری مادران با نیازهای ویژه. یافته‌های نو در روان‌شناسی، 7(21): 121-113.
جولایی، سودابه.، بحرانی، ناصر.، پاشایی‌پور، شهرزاد.، و دیباییان، شهرزاد. (1384). بررسی رابطه رضایت از زندگی زناشویی با موفقیت‌های آموزشی فرزندان. خانواده و پژوهش، 2(1): 131-108.
خسروی، صدراله.، نشاط‌دوست، حمید طاهر.، مولوی، حسین.، و کلانتری، مهرداد. (1390). اثربخشی آموزش الگوهای ارتباطی خانواده کثرت‌گرا بر رضایت از زندگی زوجین. مجله پزشکی هرمزگان، 15(1): 48-40.
خوشخرام، نجمه.، و گلزاری، محمود. (1390). اثربخشی امید درمانی بر افزایش میزان رضایت زناشویی و تغییر سبک دلبستگی ناایمن در دانشجویان متاهل دانشگاه. فصلنامه روان‌شناسی کاربردی، 5(2 پیاپی 18): 96-84.
دابسون، کیت. استفان.، و محمدخانی، پروانه. (1386). مختصات روان‌سنجی پرسش‌نامه افسردگی بک-2 در یک نمونه بزرگ مبتلایان به اختلال افسردگی اساسی. فصلنامه توان‌بخشی، 8(29): 86-80.
سلیمانیان، علی اکبر.، و نوابی‌نژاد، شکوه. (1373). بررسی تاثیرات تفکرات غیر‌منطقی براساس رویکرد شناختی بر نارضایتی زناشویی. دانشکده روان‌شناسی و علوم تربیتی دانشگاه تربیت معلم.
شاهی، عبدالستار.، غفاری، ابراهیم.، و قاسمی، خلیل. (1390). رابطه سلامت روان و رضایت‌مندی زناشویی زوجین. دو ماه‌نامه علمی-پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه، 15(2): 126-119.
کانولی، کولی. وایت.، و کانولی، جین. کولز. (1392). خانواده درمانی مثبت‌نگر، ترجمه فرشاد بهاری. تهران: نشر علم. (تاریخ انتشار اثر به زبان اصلی، 2009).
گراث-مارنات، گری. (1389). راهنمای سنجش روانی برای روان‌شناسان بالینی، مشاوران و روان‌پزشکان، ترجمه حسن‌پاشا شریفی و محمدرضا نیکخو. تهران: انتشارات رشد، و انتشارات سخن. (تاریخ انتشار اثر به زبان اصلی، 2005).
ملاباقری، معصومه.، جلال‌منش، شمس‌الملوک.، و زراعتی، حجت. (1383). بررسی میزان نشانه‌های افسردگی نوجوانان و ارتباط آن با رضایت زناشویی مادران آنان در شهرستان تویسرکان در سال 1383. فصلنامه اصول بهداشت روانی، 8(29 و 30): 50-43.
نوابی‌نژاد، شکوه.، دوکانه‌ای فرد، فریده.، و آقاجانی، فرنوش. (1388). بررسی رابطه سبک دلبستگی با رضایت زناشویی متاهلین شاغل در بیمارستان خاتم‌الانبیاء تهران. زن و مطالعات خانواده، 2(6): 149-121.
)