این پژوهش به منظور تعیین میزان اثربخشی رویکردهای مختلف درمانی بیماران معتاد به مواد مخدر انجام شده است . ابزارهای پژوهش پرسشنامه محقق ساخته زندگینامه شخصی و آزمون مکان کنترل راتر بود . نمونه پژوهش شامل 144 نفر معتاد بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند . داده ها با استفاده از تجزیه و تحلیل واریانس یک راهه و مربع خی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که درجه تاثیر رویکردهای درمانی متفاوت است. مداخله مکان کنترل در اثربخشی رویکردهای درمانی معنی دار نیست درحالی که ارتباط بین مکان کنترل شخصی (بیرونی–درونی ) در بین گروه های درمانی و اثربخشی روش درمان معنی دار است . سرانجام، مشخص شد اثربخشی درمان های مختلف تحت تأثیر نوع داروی مصرفی معتادان قرار نمی گیرد.
)