اثربخشی رفتاردرمانگری دیالکتیکی همراه با دارودرمانگری در مقایسه با دارودرمانگری در کاهش افکار خودکشی بیماران دچار افسردگی اساسی اقدام کننده به خودکشی

هدف: هدف پژوهش تعیین میزان اثربخشی رفتاردرمانگری
دیالکتیکی همراه با دارودرمانگری در مقایسه با دارو درمانگری در
کاهش میزان گرایش به خودکشی در بیماران دچار افسردگی
اساسی بود. روش: روش شبه آزمایشی، با دو گروه آزمایش (رفتار
درمانگری دیالکتیکی و دارو درمانگری) و گروه گواه (دارودرمانگری)
و جامعة آماری بیماران مراجعه کننده به بیمارستانهای لقمان-
الدوله، آزادی و مرکز خدمات روانشناختی مهرتابان بود که
افسردگی اساسی همایند با افکار خودکشی داشتند. با روش نمونه-
گیری تصادفی طبقهای در هر گروه تعداد 12 نفر 7 زن و 5 مرد
انتخاب شد. ابزارهای پژوهش مصاحبه تشخیصی ساختار یافته،
، براساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالهای روانی 2000
آزمون افسردگی 2005 و خودکشی بک 1997 بود. دارودرمانگری و
رفتاردرمانگری دیالکتیکی به صورت فردی و گروهی به مدت 7 ماه
(هر هفته دو جلسه مجموعاً 28 جلسه انفرادی و 28 جلسه گروهی)
انجام گرفت. یافتهها: یافته نشان داد رفتاردرمانگری دیالکتیکی
همراه با دارودرمانگری در کاهش میزان گرایش به خودکشی
مؤثرتر از دارودرمانگری به تنهایی است. نتیجهگیری: در حوزه
درمان و زمینه کار با افراد افسرده و افرادی که در حالت بحران به
سر می برند و گرایش به خود شی دارند ، رفتار درمانی دیالکتیکی
با توجه به ماهیت آن، بسیار کارا و نوید بخش به نظر می رسد.